FluenTurk

Yazar Orhan Pamuk, eserlerinde İstanbul'u anlatırken sıkça "hüzün" kavramını merkeze alır. Bu hüzün, kişisel bir melankoliden ziyade, şehrin ruhuna sinmiş kolektif bir duygudur. Pamuk'a göre bu duygu, büyük bir imparatorluğun çöküşünün ardından geride kalan kültürel zenginlik ile günümüzün fakirliği ve sıradanlığı arasındaki tezatlıktan beslenir.

İstanbul'un hüznü; Boğaz'ın gri sularında, eski ahşap yalıların kararmış yüzlerinde, kışın yağan karın altında sessizleşen sokaklarda ve şehrin sakinlerinin bakışlarındaki belli belirsiz kederde kendini gösterir. Bu, bir kayıp duygusudur; kaybedilmiş bir geçmişin, bir ihtişamın ve bir bütünlüğün yasını tutmaktır.

Ancak bu hüzün, tamamen olumsuz bir duygu da değildir. İstanbullular için bu duyguyu benimsemek, şehrin kimliğinin bir parçasını kabul etmek ve bu ortak duygu üzerinden birbiriyle bir bağ kurmaktır. Hüzün, şehrin estetiğinin ve yaratıcılığının da bir kaynağı haline gelmiştir.